Dag paps,

Dag beste familieleden, vrienden, kennissen,

Papa je bent er niet meer. Het is nog altijd wat onwezenlijk. We zijn je echter al een tijdje geleden verloren. Stap voor stap, Parkinson en Dementie sloopten je sterke lichaam en geest. Een jaar geleden wist je soms nog onze naam, de laatste maanden wist je amper wie mama was.
Je bezoeken was leuk maar ook confronterend. Gelukkig was mama er altijd om je van chocolade, cécémel of een gebakje te voorzien. Daar kon je duidelijk nog van genieten. Als de coronamaatregelen het toelieten konden we eens naar de cafetaria gaan en daar kwam dan steevast, naar aloude VSV-gewoonte, volgende vraag: "Allé, wat gaan we drinken?". Een kwar­tier later, als de drank en de chocolade op waren, altijd gevolgd door: "Wat gaan we nu doen?". Je verlangde al naar je vertrouwde plek en eigen wereld aan tafel bij de andere residenten van het rusthuis.

Wat een contrast met de papa die ik mij eigenlijk het liefste herinner, papa de Bourgondiër, papa de VSV-man. Sorry mama, bomma had je verwittigd voor je trouwde dat voetbal altijd op de 1e plaats zou staan. Je kon niet anders dan volgen in dit verhaal. En zeg nu zelf, we konden het slechter treffen, ons gezin werd uitgebreid met een hele VSV-familie. Papa's vrienden werden jouw vrienden en de rest is VSV-geschiedenis.

Oei, was er dan nog tijd voor iets anders dan VSV? Ja hoor:

• Papa was apotheker, gepassioneerd door kruiden en het maken van eigen bereidingen.
• Papa hield van eten en drinken, bij voorkeur op familiefeestjes of onder vrienden. Niemand ontsnapte aan zijn vork toen hij onverwachts een frietje of iets anders van je eigen bord nam.
• Papa als gezinsman. Dan had ik het liefst de papa op vakantie of uitstapjes, ontspannen en eindelijk eens tijd voor ons. Tijdens het jaar hing zijn humeur immers dikwijls af van het verlies of de winst van VSV. Net zoals de klanten in de apotheek hoefden we de maandagmorgen geen krant open te slaan om te zien of ze gewonnen of verloren hadden.
• Papa de gezinsman, die zelden liet zien dat hij begaan was met ons, emoties tonen is niet onze sterkste kant hé papa, toch wisten we dat dit wel zo was. Hij was er voor ons op de grote momenten, de bezorgde papa, de overbezorgde opa.
• Was papa perfect? Nee hoor, hoe ouder hij werd, hoe ongeduldiger en veeleisender voor mama hij was, kon hij nog minder dan vroeger kritiek verdragen van iemand wat VSV betrof en kon hij ook verbaal wel eens kwetsend uit de hoek komen. Gelukkig, als ik de vele mooie steunbetuigingen lees, hebben de goede herinneringen ruim de bovenhand.

Papa, samen met mama heb je ook na je pensioen nog kunnen genieten van mooie reizen samen met vrienden, vele aperitiefmomenten en etentjes, had je eindelijk eens tijd om de kleinkinderen van school af te halen, kortom, tot het moment dat Parkinson en Dementie de overhand namen zou je kunnen zeggen dat je een perfect en gelukkig leven had, ware er niet die ene gebeurtenis.

Het plotse overlijden van Tom overschaduwde alles.

Je wereld stond stil. De enige mogelijkheid die je zag om dit immense verdriet te overleven was om dit te verdringen. Misschien was je er wel voortdurend mee bezig in je hoofd, geen idee. We mochten niet over hem spreken, geen herinneringen ophalen, je kon het niet aan. Nog meer dan voorheen vluchtte je weg naar VSV.

Papa, ik hoop dat je nu rust kan vinden en als er zoiets is als de hemel daarboven, doe Tom dan de groeten en ik hoop dat er ook engeltjes zijn die evengoed voor je zullen zorgen zoals mama dat haar hele leven voor jou heeft gedaan.


Erik Vanderstraeten, zoon

Chris,

Als we Chris zeggen, zeggen we VSV. Als we VSV zeggen, zeggen we Chris. Chris was VSV, Chris is VSV en Chris blijft voor altijd VSV. Op mijn verjaardagkaartje als kind on­der­te­ken­de Chris niet met nonkel Christian, maar met nonkel VSV.

Na vele jaren zelf gevoetbald te hebben, engageerde Chris zich snel in het bestuur van VSV en werd al op relatief jonge leeftijd voorzitter van VSV Gent. We spreken dan van het jaar 1974. Dat voorzitterschap heeft hij meer dan 35 jaar op schitterende wijze en in zijn gekende stijl belichaamd. Zo’n voorzitter zoals Chris maken ze niet meer.
Hij was een warme, lieve voorzitter, steeds begaan met ie­der­een binnen de VSV-familie, bekommerd om het welzijn van alleman en oprecht vragen stellend hoe het met de fa­mi­lie ging van de VSV-getrouwen. Getuige daarvan ook de tal­lo­ze berichten die deze week werden verzonden door oud-spelers en sympathisanten. Chris was iemand die wou dat elkeen zich goed voelde op VSV. Conflicten waren zijn ding niet en die trachtte hij te ontwapenen met een kwinkslag of een plaagstoot. Negativiteit naar VSV toe kon hij al helemaal niet verdragen.

Chris was een bourgondisch voorzitter en een levensgenieter: een pintje drinken met vrienden, een gastronomisch etentje, de vele reisjes met VSV, daar kon hij enorm van genieten. Ook voor elkeen van ons blijven dit mooie herinneringen. Een halfvol glas kon hij niet zien. “Wat drinkt ge?” heeft hij ontelbare keren aan alleman gevraagd. Een glas weigeren was niet toelaatbaar. De deugnieterij in hem haalde nog vaak de bovenhand. Ik zie hem nog altijd in de kantine bij een etentje de frietjes uit de spelers hun bord wegpikken. Alleen Chris kwam daarmee weg.
Hij was ook een gulle voorzitter. Sponsoring van talrijke tombola’s van het jeugdtornooi, sponsoring van etentjes. Chris heeft als voorzitter ook de overgang meegemaakt van het voetbal voor enkele bierbonnetjes naar de spelerspremies voor gewonnen matchen. Ook daarbij kwam zijn gulheid naar boven.

Chris was de laatste jaren onze ere-voorzitter en zal voor altijd onze ere-voorzitter blijven. Sommigen spraken hem aan met president, waaruit veel waardering en respect sprak.

Het VSV jeugdtornooi was zijn stokpaardje. Weken op voorhand liep Chris al zenuwachtig rond: “Hebben we wel genoeg ploegen?”, “’t weer gaat toch een beetje meezitten, hebben we genoeg eters op het eetfestijn?”. Altijd was er die bezorgdheid voor zijn VSV. Gelukkig stond Magda als sterke vrouw achter Chris om alles een beetje te relativeren. De naam van ons jeugdtornooi hebben we uit waardering reeds enkele jaren omgedoopt naar VSV Gent Jeugdtornooi “Chris Vanderstraeten”. Chris was niet de man van de gevleugelde woorden maar ik weet zeker dat hij inwendig heel blij was dat Erik ook tot het bestuur van VSV toetrad en de belangrijke taak van g.c. op zich nam.

Voetbal is emotie, voetbal is passie. Maar bij Chris was dat nog van een andere dimensie. Ik heb nooit iemand gezien die meer meeleefde met de ploeg dan hij. Als VSV de zondag verloren had, was hij de maandagmorgen echt niet genietbaar in de apotheek. Ook de ochtend voor de match en tijdens de match zelf kon hij zich enorm nerveus maken. Altijd mooi op tijd voor de match op zondag, altijd ook aan­we­zig in de kleedkamer tijdens de bespreking van de trainer voor de match, voor veel spelers nog een bemoedigend en motiverend woord. We missen al enkele jaren het ge­schreeuw van Chris tijdens de match.
Maar de gelukkigste Chris kregen we toch te zien na een overwinning van de ploeg, zittend in de kleedkamer tussen zijn spelers na de match en genietend van de feestroes na de winst. Ons clublied zal anders klinken zonder Chris, de “ziggezagge” zal helemaal niet meer hetzelfde zijn. Chris zijn ziggezagge hoort nu ook voor eeuwig bij de officiële tekst van ons clublied.

Een mooi beeld houden we in ons hart gegrift tijdens het laatste jaar dat Chris nog op VSV aanwezig was, de emoties waren al wat afgevlakt, het contact was al wat moeilijker, maar als hij in de kantine tussen zijn spelers plaatsnam en het clublied werd aangevat, kwam er een twinkeling in zijn ogen en soms zelf een traan waaruit zoveel dankbaarheid en weemoed sprak.

Hand in hand, Chris, en blijgezind ligt nu wat moeilijker maar desalniettemin blijgezind om de vele mooie herinneringen die je alle VSV-getrouwen geschonken hebt.


Marc Rijckaert, voorzitter Raad van Bestuur

Kennismaking (tot 5u 's ochtends...),

Bijna 20 jaar geleden werd onze zoon Simon speler bij de U6 van VSV Gent. Eerlijk gezegd, afkomstig uit het verre Brabant, had ik nog nooit van VSV gehoord. Na enkele weken van pril voetbalplezier, besloot ik om samen met Nicolas, die ik leerde kennen als papa van medespeler Jules, deel te nemen aan de eerste activiteit van het seizoen, de Schotse avond.

Ik trok grote ogen van verbazing toen ik het voltallige bestuur in een traditionele Schotse klederdracht zag paraderen. Eén van de eerste personen die op ons toestapte was de voorzitter, Chris. Het leek mij op het eerste zicht een heel aimabele man. Hij stelde ons direct op ons gemak en bleek oprecht geïnteresseerd in ons ploegje. Meer hadden Nicolas en ikzelf niet nodig om ons thuis te voelen.
Later die avond luisterden we nog geboeid naar verhalen van Walter Braeckman de den Gille. Wij stonden ons mannetje aan de toog waar ik de term “een flaske” ontdekte. Uiteindelijk verlieten we de gezellige kantine van VSV als laatsten om 5u ’s morgens!

De volgende jaren leerde wij Chris en zijn vrouwtje Magda beter kennen. Altijd met de glimlach en geboeid luisterend naar onze belevenissen op VSV. Dat ik later in de voetsporen van Chris zou treden was een complete verrassing voor mij. De grote VSV-schoenen van Chris vullen is onmogelijk en was ook nooit mijn ambitie. Chris blijft voor altijd Mister VSV.
Samen met de vele vrienden in de verschillende besturen zullen wij waken over het voortbestaan van onze favoriete vereniging, VSV.

Hand in hand... en Chris die van boven toeziet op onze daden.


Stef Berghmans, voorzitter Dagelijks Bestuur

“Geefter ne koeke op!”

Neen, heel subtiel waren zijn tactische richtlijnen langs de lijn niet wanneer de geel-zwarte defensie even onder druk kwam. Maar zo was Chris, langs de lijn en ook indertijd op het veld. Geen tierlantijntjes, geen gepingel, wel een forse trap vooruit zodat de ver­de­di­ging kon herademen. Onze aanvallers en middenvelders moesten maar zien dat ze er iets nuttigs mee deden. Fijn uitverdedigen, dat was toen nog niet in de mode…
  
Chris was een rots in de branding op de flank van de (Roeland- en) VSV-defensie. Altijd enthousiast, voorop in de strijd, een voorbeeld voor de ploegmakkers. Eerst in het fanion elftal, daarna nog enkele jaren bij de reserven. Waar ik het genoegen had enkele seizoenen naast hem te mogen spelen. En dat was een heel comfortabele positie, want Chris ruimde met een ferme lel tegen de bal ontzettend veel op, én hij was nog verrassend snel ook. De tegenstanders die hem wél voorbij raakten, waren zeldzaam. Menig bezoekend flankaanvaller smeekte al na een halfuur totaal ontmoedigd om vervanging…

En toen, in 1974, werd Chris gevraagd het roer bij de Vlaamse Sportvereniging over te nemen. De allerbeste voorzitter, zo zou al snel blijken, die de club zich kon dromen. Want VSV was voor Chris niet zomaar een hobby, het was een roeping, zijn leven. Zijn verdiensten zijn onschatbaar. 
    
We zullen de enthousiaste aanmoedigingen van VSV’s vurigste supporter voortaan moeten missen.

Maar misschien dat daarboven, tijdens de wedstrijd van, zeg maar FC Apostelen tegen Excelsior Mariaboys, straks ineens een luide strijdvaardige kreet weerklinkt: “geefter ne koeke op!”


Leo D'hont, voormalig hoofdredacteur clubblad "VSVvaria"

Dag president...

Dag president… Ik sprak je de laatste jaren, toen je erevoorzitter was geworden, veeleer aan als president. Eerst vond je dat maar niks, maar toch, je genoot ervan, dat zag ik.
Ik ken je al lang, zeer lang. Als kleine gast kwam ik met mijn vader mee naar VC Roeland kijken -papa was één van de mede-stichters van de club- en de ploeg speelde toen op het Henry Story-plein aan de Steenakker te Gent. Kozijn Leo en ik, we trapten daar ons zondags balletje. En zo zag ik je opdagen bij de club ergens rond de jaren 1960, de exacte datum ontgaat me. Maar het blijft me bij dat je op een zondag een gekloven wenkbrauw opliep, het euvel werd ter plaatse, zonder al teveel verdoving, in het zaaltje vóór de kantine (waar pingpongtafels stonden) gehecht. Je ergste schrik was evenwel niet dat je een examen zou missen ‘s anderendaags, je studeerde toen volop voor apotheker, maar wel wat je ouders zouden zeggen… Je slaagde met glans als apotheker!

Dag president… Ik vond je een super voorzitter. In 1974 trad je toe tot de Raad van Bestuur en je zou er onafgebroken in zetelen tot 2012. In januari 1975 werd je tevens voorzitter van het Dagelijks Bestuur.
Als voorzitter bewandelde je de gulden middenweg, steeds op zoek naar, indien nodig, een oplossing waar beide partijen zich konden in vinden. Het belang van de club liet je primeren, je “was” VSV, je “leefde” VSV. Ik heb je meegemaakt in ontelbare raads­zit­tin­gen en ontelbare keren moest toenmalig voorzitter Marc Debaets je er op wijzen dat “Chris, ’t is nog nie aan uwen toer, uw punt komt later aan bod in de agenda…” En dan keek je verontwaardigd want je vond dat jouw punt toch net iets belangrijker was…
Wat me ook bijblijft is jouw gebondenheid bij de spelers. Op donderdagavond stond je na de training de spelers op te wachten in Boer Janssens waarbij je de talrijk aangekochte bierbonnetjes vlot uitdeelde aan de aanwezige spelers die hadden ge­traind. De andere aanwezige VSV’ers werden echter ook nooit met dorst achtergelaten. Maar toch vergeet ik nooit jouw emotioneel enthousiasme toen VSV in mei 2010 voor een eerste keer tijdens een memorabele eindronde de overgang naar 2e provinciale lukte. Dé bekroning voor jou en een droom die in vervulling ging!

Dag president… Ik vond je een goed en warm mens én een genieter. In 1989 trof het noodlot jouw familie. Zoon Tom kwam om in een tragisch verkeersongeval. Samen met echtgenote Magda en zonen Erik en Luc was je waardig in het diepe verdriet, het was en blijft een triestige gebeurtenis.
Toch kon je echter ook nog fantastisch van het leven genieten, o.a. de vele trips en etentjes met VSV en de diverse promoties met de ploeg zijn daar gulle voorbeelden van. Tussendoor zat je aan tafel wel eens in andermans bord te roeren maar het werd je vergeven want menigmaal was er afgesproken dat de ober jou het laatst zou be­de­len. Je had het niet altijd door…
Eindigen wil ik met de publicatie van een interview dat we van je afnamen in 1984. Ons toenmalige clubblad “VSVvaria” had de gewoonte om 1 à 2 keer per seizoen op interview te gaan bij bestuursleden of andere personen die verdienstelijk waren voor de club. En zo werden toenmalig hoofredacteur Koen D’hont en ikzelf  bij jou thuis ont­van­gen voor een lange avond vol herinneringen, je zetelde toen net 10 jaar in de Raad van Bestuur. Het document schetst een moment- en tijdsopname, o.a. over het toenmalige liefhebbersvoetbal en ons broodnodige jaarlijks toernooi. Klik HIER.

Dag president… Ik weet zeker dat je hierboven, samen met Tom, over jouw  dierbaren en VSV waakt.
Hand in hand… R.I.P. kameraad…


Erwin D'hont, webmaster